WAAROM GRIEKENLAND?

Dikwijls krijg ik de vraag : waarom Griekenland en dan meer specifiek de Griekse eilanden?
Eerlijk gezegd kan ik daar niet echt op antwoorden.  Dat is een vraag die net zo onmogelijk te antwoorden is als: waarom word je verliefd op iemand? Dus waarom zou je naar Griekenland reizen?

Aantrekkingskracht van Griekenland

Waarom geeft dit land me zo een geweldig gevoel?  Waarom zou ik alles doen om toch maar daar te kunnen zijn?  Waarom voel ik me ellendig als ik er niet ben?
Het enige dat ik kan melden is dat ik enkel een halfslachtige omschrijving kan geven van zaken die me onverbiddelijk aantrekken.
Moest ik nog een stukje paradijs op aarde kunnen noemen, zouden dat de Griekse eilanden zijn voor mij.

Nooit heb ik de behoefte gehad heel verre reizen te maken.  Misschien ligt er nog wel ergens anders een stukje paradijs verborgen en zal ik het in mijn leven ook nooit ontdekken. Maar eerlijk gezegd boeit het me niet.
Het gras kan groener zijn aan de andere kant van de heuvel, maar meestal blijkt erna dat het even dor is als in je eigen tuin.

Griekse bevolking

De Griekse bevolking is ongelooflijk gastvrij.  Het is hun trots en eer om mensen thuis te laten voelen, ze een goed gevoel te geven en hun vakantie onvergetelijk te maken.
Akkoord het massatoerisme vernietigt veel van de oorspronkelijke authenticiteit en eilanden waar toerisme de scepter zwaait, zijn anders dan de piepkleine eilandjes waar je nog de verborgen schoonheid van Griekenland kan ontdekken.

Eindelijk “thuis”

Bij mij overviel het gevoel van eindelijk thuis komen me al toen ik nog geen voet op Griekse bodem had gezet.  Ik herinner het me nog alsof het gisteren was, de allereerste vakantie naar Kreta.
De deur van het vliegtuig zwaaide open, de hete zomerlucht blakerde ons tegemoet, het was onnoemelijk heet op de tarmac en toch toen ik die trap afdaalde, kwam ik tot rust.
Dat gevoel is nooit meer weg gegaan.  Telkens ik van vakantie naar huis terugvloog, zat ik inwendig, soms ook duidelijk zichtbaar, tranen met tuiten te huilen.

Misschien hadden de reisverhalen van ons moemoe en ons vava een grote impact, wie zal het zeggen.  Ze hebben vroeger heel wat Griekse eilanden afgereisd en telkens kwamen ze glunderend, gebruind en vol verhalen terug.
Zij spraken nauwelijks Engels, de bevolking evenmin en ze onthielden al gauw een aantal woordjes om de mensen te kunnen begroeten.
In die tijd waren er nauwelijks rechtstreekse vluchten naar de eilanden en waren veel van de mooiste plekjes enkel bereikbaar per boot.  Wat een zalige tijd moet dat geweest zijn!

De Griekse zee

Intussen heb ik al heel wat zomers en tijd op Griekse bodem doorgebracht en ook al heb je af en toe wel eens een tegenslag, dat gevoel heeft me nooit meer losgelaten.
Geef mij maar de zee die tegen de ruwe bolsters van de eilanden klotst, zachtjes kabbelend tijdens de hete zomers, stevig ertegenaan beukend tijdens de winter.
De zee die opduikt, altijd even fascinerend en verrassend na een kronkel in de weg en na het omhoog slingeren op de steile berg het weidse zicht op het onmetelijke, altijd veranderende blauw.

De zee die ik al in zowat alle kleurschakeringen heb mogen ondervinden, van bijna diep zwart in een winterstorm tot turkoois blauw als een aanlokkelijk, verkoelend zwembad tijdens de zomerhitte.
Ook hou ik van de rotsen, de ruwheid van de aarde waar de zee kleine baaitjes in tovert waar je je alleen op de wereld kan wanen, beschermd door de omhelzing van de aarde.
De Griekse eilanden zijn ruw, hard, onverbiddelijk en lokken met hun kleine natuurlijke haventjes de zeelui om aan land te komen.

Hoe kan je de bloemenpracht beschrijven die ondanks deze beenharde korst, tevoorschijn komt in de lente om toeristen te betoveren de hele hete zomer lang?
Hoe aanlokkelijk is de geur van jasmijn, net na zonsondergang, een doordringend parfum dat je vergezelt tijdens de koelere nachten.
Griekenland heeft zoveel te geven, net als de bevolking.  Het land lijkt arm, maar hoe minder te bieden, hoe vrijgeviger.

Woeste kracht en pracht

Dit geldt ook voor het land zelf.  De rotsen, de stenen maken het moeilijk te bouwen, wegen aan te leggen, het land te ontginnen.  Toch heeft Griekenland onnoemelijk veel te geven: de pracht van de natuur, de gezondheidsvoordelen van de zoute zee, de maskers die gemaakt worden uit de vulkanische aarde, de honing met de geneeskrachtige werking, de kruiden als natuurlijke antibiotica, de warmwaterbronnen voor mensen met pijn, het ondeugende gezelschap van de katten overal, de therapeutische roep van de klotsende zee, steeds veranderlijk en toch gelijk,….  Er komt geen einde aan.

Is het het nietige gevoel dat je krijgt wanneer je ‘s nachts naar boven kijkt en daar ontelbare flikkeringen bespeurt?  Is het het inzicht dat je krijgt als je ‘s nachts in de warmwaterbronnen ligt met alleen de reflectie van de maan en boven je hoofd de melkweg ontdekt?
Of is het de kracht van een aardbeving die je laat beseffen hoe nietig we zijn en hoeveel zorgen we ons maken om dingen die er niet toe doen?

Helemaal weg van Griekenland

Het komt er op neer dat ik op die vraag niet kan antwoorden.  Ik zou kunnen doorgaan met een poging te ondernemen te omschrijven: waarom Griekenland?  Maar ik geef het op.
Ga erheen, verdwijn van de meest bewandelde paden, vind je eigen eenzame plekje en laat dit gevoel je overvallen!  Wees gewaarschuwd: het laat je nooit meer los!

Indien deze blog post je interesseert, lees dan ook:
https://www.doyoureadme.eu/mijn-liefde-voor-griekenland/