DAT VERDIENT EEN OSCAR!

Ik heb een nieuwe buurman

Sinds half april woon ik intussen in mijn “nieuwe” studio op Kos en maakte al kennis met de meeste buren. Mijn leukste buurman kwam me al snel van zijn bestaan op de hoogte brengen.

Toen ik een autootje had gehuurd om me van de luchthaven naar huis te brengen en mijn grote boodschappen in het begin van het seizoen te doen, parkeerde ik vaak voor zijn huis. Nu doe ik terug alles met mijn fiets.

Soms stond hij me op zijn balkon op te wachten en riep me een “goeiedag”.
Vaak houdt hij me ’s ochtends gezelschap door de tweede stoel bij mijn terrastafel in te palmen. Echt erg vind ik het niet, samen eten is leuker dan alleen, toch? 😉
Hij heeft echter wel een serieus ochtendhumeur. Te dicht bij komen wordt onthaald door een krab en een beet.
Ja, hij laat zich echt kennen. Hij is dan ook de “koning” van de hele buurt. Dat merk je al aan de manier waarop hij loopt.
Vrienden hebben in goedgeplaatste posities is altijd handig toch?

LID VAN DE TONEELCLUB

Nu wist ik natuurlijk nog niets van de toneelclub waar hij lid van is.
Enkele avonden geleden, toen was het nog fris voor de tijd van het jaar, zat ik binnen een boekje te lezen.
Toen plots voor mijn deur een klaaglijk gehuil weerklonk.
Dat kon ik natuurlijk niet over mijn hart laten komen en ging een kijkje nemen. Het was dan ook erg uitzonderlijk. De buurman heeft namelijk 2 medebewoners die hem van eten en drinken voorzien.

Bij het openen van de keukendeur, zat een klaaglijk huilende buurman. Hij had al eerdere pogingen gedaan om binnen te sluipen, maar eerlijk is eerlijk, ik hoef geen vreemde mannen in mijn bed.

Maar daar zat hij dan, zielig, met een opgetrokken poot en een blik die boekdelen sprak. Ik kon niet anders dan hem een stukje worst geven dat hij naarstig naar binnen werkte. Intussen probeerde ik uit te vissen waar het probleem zat. Voor zover ik kon voelen, niets gebroken. Misschien door een wesp gestoken?

Ik opende de deur nog wat verder en als een aal glipte hij binnen. Omdat ik me ongerust maakte en al plannen maakte om bij zijn medebewoners te gaan aankloppen, liet ik het oogluikend toe. Maar toen hij merkte dat er verder niet veel te beleven was, gaf hij er de brui aan.

DAT VERDIENT EEN OSCAR

De eerste treden naar beneden mankte hij zichtbaar, met zijn voorpoot lichtjes opgetrokken. Mijn hart brak bijna. Hij keek me over zijn schouder aan alsof hij me wilde zeggen: mag ik nu echt niet op je bed komen liggen?

Tot plots, beneden aan de trap, één of ander vliegend insect zijn aandacht trok.

Toen kon hij niet snel genoeg beneden zijn en was ik alweer volledig uit zijn gedachten verdwenen!

Rotwa, je verdient meer dan één Oscar! 😀