KAPPERSBEZOEK

Een kappersbezoek blijkt voor vele mensen een vorm van zelftraktatie of ontspanning. Ik ben één van die mensen die het een hoognodige kwelling vindt. Blijkbaar vertoon ik uitstelgedrag en mijn haren splitsen meestal al in alle richtingen voor ik mezelf er toe kan porren om een afspraak te maken.
Ik heb al geprobeerd mezelf te ontleden om dit gedrag te verklaren.
Eerlijk gezegd kan ik veel redenen opnoemen om NIET graag naar de kapper te gaan. Mijn meest belangrijke volgen hier….

Tijdsverlies

Vroeger kon ik bij de kapper terecht wanneer het dan even in me opkwam om te gaan. Dan reed ik er even langs, keek of er veel volk binnen zat en besliste om al dan niet de zaak te betreden. Mijn kapsalon heeft echter zoveel te doen (ik veronderstel dat dat best een goed teken is) dat het onmogelijk is geworden zonder afspraak aan de bak te geraken.
Wat dat betreft ben ik best een impulsief mens en op een bepaald tijdstip ergens MOETEN zijn, druist helemaal in tegen mijn levensvisie maar ach, we doen het dan toch maar voor de goeie zaak.

Ook al maak je een afspraak, je spendeert er toch altijd minstens een uur binnen en dan laat ik me meestal geen extra crèmebadje of luxeproducten aansmeren. Hoe sneller ik uit die wasbak kan, hoe dankbaarder mijn nek en mijn pijnlijke schouders me zijn.
Verder vraag ik nooit wat speciaals, gewoon de puntjes bijknippen en brushen al is zelfs dat overbodig aangezien mijn haar toch even eigenwijs is als ik en na een korte tijdspanne alweer zich in bochten wringt om de kant uit te gaan dat het zelf wil.

Kappersbezoek een kostelijke grap

Een kappersbezoek is een kostelijke grap. Om een 10-tal minuten aan mijn haar te kunnen knippen (want het eigenlijke knippen duurt niet veel langer), onderga je eerst een pijnlijke wasbeurt en erna de kwelling van het brushen. Erna betaal je je blauw aan de herhaaldelijke vernieuwde decoratie van de kapperszaak.
Mijn kapster op Kos kan ik echt zoenen hiervoor. Ze begrijpt intussen wat ik wil en weet dat er aan het brushen van mijn haar niet veel eer te halen valt en droogt het meestal gewoon wat in model. Bij haar betaal ik ook maar de helft van wat ik hier in België kwijt ben. Kapperstoerisme: een gat in de markt?

Het loont om bij het buitengaan van het kapsalon direct een selfie te nemen want als ik het waag wat langer te wachten, is het model al weer helemaal verdwenen.
Het is een feit dat als ik dan de dag erna ergens verschijn, mij eigenlijk nooit iemand complimenteert met mijn snit of haartooi.
Weggegooid geld dus!

Geluidsoverlast

Het kapsalon waar ik heen ga is intussen zo ver uitgegroeid dat er intussen zowat 10 personeelsleden tegelijk bezig zijn met wassen, verven, drogen, vegen , etc.
De radio die op de achtergrond probeert wat muziek te geven, hoor je al lang niet meer boven het geluid van de haardrogers en de 10-tallen tegelijktijdige gesprekken uit.
Ik ben meestal niet veelzeggend tijdens zo een bezoek want praten kan je toch niet, je moet steeds zitten roepen.
Overlaatst werd er naast me een peuter kortgewiekt die daar blijkbaar ook niet vrolijk van werd want de hele knipbeurt heeft hij zitten brullen en huilen. Ik werd er mee moedeloos van.

Het laat te wensen over….

Verder is het nooit echt wat je in gedachten had. Het resultaat laat meestal te wensen over. In 90% van de gevallen kom ik diep teleurgesteld het salon weer buiten. Hoeveel foto’s ik ook laat zien, hoe ik ook uitleg wat ik wil, het is nooit dat. Maar misschien zijn mijn verwachtingen te hoog.
De enige keren dat ik WEL supergelukkig buiten ging, was bij mijn kapster op Kos. Maar ja, misschien is zij wel telepathisch begaafd?
Daar zit je dan in die stoel en zie je rond je allemaal mensen transformeren naar hun mooiere zelf. Rupsen worden vlinders. De blijdschap straalt van de gezichten. De haren fladderen rond je stoel, allemaal zusterlijk en broederlijk door elkaar. Grijs, blond, bruin, stijl, krulhaar: alles wordt bijeen geveegd en zonder scrupules weggesmeten.
Daar heb je dan zo lang voor moeten sparen. Wat een zonde!

Uitzonderingen bevestigen de regel

Ben ik dan echt die enige uitzondering? Moest er een haarproduct worden uitgevonden waardoor je nooit meer naar de kapper hoefde, zou ik de eerste in de rij zijn om het te testen….
Telkens ik vind: nu wordt het lekker lang of ligt het eindelijk zoals ik wil, begint het te splitsen.

Blijkbaar zijn mensen de enige levende wezens op deze planeet die kappers nodig achten.
Maar ach, ik troost me met de gedachte: er zijn ergere dingen in het leven… 🙂