En nog maar eens verschenen er in het straatbeeld overal posters van Child Focus….
En nog maar eens werd er iemand vermist….en niet meer levend teruggevonden.
En nog maar eens overleven de ouders die het onheil voelen aankomen en zich geen blijf weten met zichzelf….
En nog maar eens familie die geen woorden vindt, want hoe troost je iemand wanneer je zelf niet weet hoe je hierna verder moet….
En nog maar eens zoveel levens die plots veranderen omdat er iemand uit hun midden wegvalt….
Dan volgt de woede!
Hoe is dit nog maar eens kunnen gebeuren?
In wat voor wereld leven wij nu toch?
Waar kan je je nog veilig voelen?
Onmacht!
Hoe kunnen we in hemelsnaam deze maatschappij ten goede veranderen?
Hoe machteloos staan we tegen dit systeem dat ons langs alle kanten wordt opgelegd en waar rechters geen recht meer spreken maar geduwd worden in een hokje waarbinnen ze zich aan de regels moeten houden.
Waar kleine fouten eindigen met grote gevolgen.
Waar het rechtssysteem geen macht en bestaansreden meer heeft.
Waar vrouwe Justitia maar liefst haar blinddoek draagt om niet te hoeven zien dat wat ooit recht was nu krom is..
Waar procedurefouten voorrang hebben op de schuldvraag.
Hoeveel families, vrienden, kennissen, ongeruste medemensen moeten het nog maar eens uitschreeuwen om geen gevolg te krijgen?
Nee trots ben ik niet op de plaats die wij gecreëerd hebben voor onze kinderen.
Vrouwen zijn en blijven nog steeds de meest kwetsbare bevolkingsgroep.
Ook angst….
De angst en ongerustheid worden elke dag doordringender.
Vroeger wandelde ik zorgeloos waar ik heen wilde, nam ik de fiets om uit te gaan.
De laatste jaren voel je je bang, bezorgd en vaak heb je al geen zin meer om alleen ergens naartoe te gaan uit overweging van wat je allemaal kan overkomen.
Kom je in de stad, staat er op elke straathoek politie, waardoor je je om heel eerlijk te zijn alsmaar onveiliger voelt.
De plaats waar Julie gevonden werd, ligt dikwijls ook op mijn route.
Hoe dikwijls ben ik zelf niet langs het kanaal en over die brug gefietst?
Verdriet
Boven alles uit voel ik me triest en leef ik zo mee met de mensen die Julie in hun midden hadden en haar veel te vroeg hebben moeten loslaten.
