Single in een partnergeoriënteerde maatschappij

Single zijn is deels misschien mijn eigen (onbewuste) keuze maar toch niet voor 1OO%. Wie wil er niet graag iemand hebben om de leuke momenten mee te beleven? Iemand waarmee je samen achteraf kan lachen om dezelfde herinneringen en souvenirs.
Maar ook iemand die er voor je is net op de momenten dat het iets lastiger gaat en je niet je vrolijke zelf bent? Gewoon een luisterend oor na een zware dag…
Die iemand die het leven ook financieel een heel stuk gemakkelijker maakt gewoon door samen te willen wonen of een eigendom aan te schaffen?
Maar toch boven alles, iemand om alle geluk en plezier mee te delen.

Zeg nou eerlijk, single zijn in deze maatschappij is echt niet zo simpel.
De hele maatschappij is voorzien op stelletjes of gezinnen.

Gedeelde smart…

Financieel gezien al is het met 2 veel eenvoudiger dan alleen. Alle grote kosten zoals huisvesting, elektriciteit, water, de boodschappen, aankoop van meubels en huisraad worden gedeeld. Als je even zonder werk zit, heb je nog altijd een loon om op terug te vallen.
Ben je ziek of heb je een operatie nodig, hoef je niet om steun te vragen, je partner zal er voor je zijn.

Ook de hele simpele dingen worden gedeeld. De hotelkamer die je boekt als je eens op vakantie wil gaan of een weekendje weg. De toeslag voor singles is niet mis! De benzine die je nodig hebt om ergens te geraken.
Als je wordt uitgenodigd op een etentje bij een koppel, nodig je graag de mensen ook terug bij jou uit. Maar je maakt dan 2 porties extra klaar. Niet dat alles zoveel meer kost, maar toch, als je het al moeilijk hebt, lijkt elke euro dubbel te tellen.

Single trend

Dus waarom ben ik, samen met zoveel anderen, single? Want het blijft toch een stijgende “trend” in deze maatschappij.
Dit is zeker geen bewuste keuze. Ik geef eerlijk toe dat ik ook heel graag een partner in mijn leven zou willen hebben, om samen leuke dingen mee te doen. Om niet altijd op zoek te moeten gaan naar “gezelschap” als je een evenement of een uitje wil plannen en je zoals zo vaak geen zin hebt om alleen te gaan. Om je geen buitenbeentje te voelen tussen de mensenhoop. Hoeveel keer blijf ik niet gewoon thuis i.p.v. te doen waar ik zin in zou hebben, enkel en alleen omdat ik geen energie meer heb om telkens het initiatief te nemen. Om dan te merken dat de meesten van je vriendenkring het weekend of dat evenement ook gewoon liefst met hun partner doorbrengen en er jou niet per se bij hoeven te hebben?

Olifantenvel

Ik besef hoe langer hoe vaker dat vrienden uit je leven wegsijpelen…. Van zodra er iemand in hun leven is of komt, liggen de interesses elders. Ga je door een moeilijke periode en ben je even niet meer die super leuke vrolijke persoon, kan je al even goed cholera hebben. Plots is je gezelschap niet meer zo gewenst of benodigd. Terwijl je zelf altijd het luisterend oor was bij problemen (je bent zelf single dus zeg nu eerlijk, welke problemen kan JIJ nu hebben?), wordt er niet thuis gegeven als je zelf graag iets wilt delen, zelfs al is het goed nieuws.
Tot op het kwetsende af.

Ga je eten met vriendinnen (heel even partnerloos), wordt er na het eten plots toch de agenda’s boven gehaald om terug af te spreken, waar je dan blij om bent zodat het initiatief eens niet van jou komt. Blijkt dat je niet eens wordt mee gevraagd, want het is een etentje met partners. Jammer genoeg ben ik niet geboren met een olifantenvel.

Dan blijkt het nog verwonderenswaardig dat ik me daar gekwetst bij voel. Ja misschien is er echt wel iets mis met mij?!

Water bij de wijn

Want waarom verkies ik de eenzaamheid boven een gezellige relatie?
Ik verzeker je, ik verkies die gezellige relatie ten allen tijde boven de eenzaamheid! Het probleem is dat de meeste relaties echt niet zo “gezellig” zijn…. En ik kan van ondervinding meespreken want het is niet dat ik het niet geprobeerd heb.
Er zijn mensen die bereid zijn van veel water in hun wijn te doen.
Dat zal dan ook wel mijn knelpunt zijn, maar ik drink gewoon graag wijn zonder water! Net als ouzo trouwens! 🙂

Natuurlijk ben ik altijd bereid toegevingen te doen maar te is te.
En het blijft misschien wel een cliché, maar de ergste eenzaamheid slaat toe als je je onder mensen bevindt waar je je niet thuis bij voelt. Of als het gevoel je overvalt dat je eigenlijk gewoon het vijfde wiel aan de wagen bent. Nutteloos en ongewenst.

De rugzak

Op den duur kom je natuurlijk ook op een bepaalde leeftijd dat je allemaal een rugzak met bagage bij hebt. Die rugzak wordt met de jaren alsmaar zwaarder. Uiteindelijk wordt niemand graag gekwetst en het is daarom ook gemakkelijker die muur te metselen dan je open te stellen voor de zoveelste trap tegen je hart. Die gaten plamuur je niet zomaar meer even dicht.

Daarbij komt nog dat ik nooit de behoefte heb gehad mezelf voort te planten. Dat juiste puzzelstukje vinden in een doos met ontelbare stukjes is bijna onmogelijk. Laat staan dan dat je net dat ene specifieke stukje zoekt dat helemaal in jouw puzzel past. Iemand die er net hetzelfde over denkt. Of die op zijn minst deel uit maakt van hetzelfde plaatje. Ergens heb ik geen behoefte opgescheept te zitten met de kinderen van een ander, als je zelf al geen zin hebt in je eigen kroost, nietwaar?

Op elk potje past een deksel?

Misschien is dat heel cru maar het is wel mijn waarheid en ik ben niet bereid daar toegevingen te doen. In mijn keuken bevolken ook best wat potjes zonder deksel mijn kasten.

Ook ben ik nooit een “huisje, tuintje, boompje”-type geweest. Ik zoek een nomade die dezelfde bestemmingen wil aandoen als ik. Over de naald in de hooiberg gesproken!

Jammer genoeg heb ik wat weg van een kameleon, ik doe altijd zo veel moeite op te gaan in mijn omgeving, dat ik op den duur vergeet wie ik zelf ben en waar ik voor sta. Als dan de zoveelste druppel de emmer laat overlopen, is de stroom niet meer te stuiten en het einde zoek.
Nee beste mensen, single zijn is niet altijd een bewuste keuze maar soms wel voor jou de meest ideale keuze want wat is het alternatief?