Sonic the hedgehog

Elke dag dat ik met de fiets op pad ga, voel ik me een beetje meer als Sonic the hedgehog.
Tijdens het trappen, begint zowaar het melodietje me op de achtergrond gezelschap te houden.  Mijn zus bezat zo een spelletje dat onze TV vroeger regelmatig in beslag nam.  Alleen al er naar kijken, bezorgde me een zenuwcrisis.
Dat egeltje sterft elk spel ettelijke doden en heeft daarbovenop geen moment (eeuwige) rust.
Zo voelt het hier in België met de fiets onderweg te zijn.  Wat een zware opgave!
Jammer genoeg heb ik geen 3 levens en kan ik me ook niet met enkele bonussen weer wat levensverlenging afkopen…
Overal moet je ogen hebben.  En dan bedoel ik voorzekerst geen eksterogen.

Obstakels

Laten we beginnen met de putten en bulten in elk fietspad.  Je hopt het fietspad op en af, de ene borduur is al wat hoger dan de andere, want we houden het spannend.  Sommige fietspaden lijken eerder ontworpen voor een uitdagend jeepsafari parcours.
Tegels liggen los, ongelijk, steken naar boven, je kan het zo gek niet bedenken.  Vergeet ook niet de occasionele put en de provocerende putdeksels.
Bij gebrek aan fietspaden, word je frequent gedwongen over de kinderkopjes te hobbelen.
Wanneer je na 5 minuten geen blijvende staartbeenblessure hebt, mag je jezelf als een natuurwonder beschouwen.
Vanochtend was ik de ondankbare toeschouwer van de blubbende bilspleet van mijn voorganger die het verdomde in zijn jeans te blijven zitten.  Tja, je zou voor minder proberen te ontsnappen…

Alle werkdagen rij ik over een brug waar je eigenlijk geen snelheid mag halen.  Als je te snel rijdt (die tendens overvalt je nogal gemakkelijk als je de brug af rijdt), heb je gegarandeerd een lekke band. Zo verdenk ik de bandenproducenten ervan dat ze in het holst van de nacht elk fietspad onderhanden nemen. De hellingsgraad van sommige tegels is zo stijl dat je bij hoge snelheid (meer dan 5 km per uur) gewoon de lucht in schiet.  Het vliegen baart me niet zoveel zorgen, daar kan ik me nog gerust in vinden, maar het neerkomen weekt heel andere gevoelens bij me los.

Hindernissen

Terwijl je je ogen op het fietspad gericht moet houden om niet onverwacht van de grond te gaan, wordt er intussen van je verwacht allerlei te ontwijken.  Het blauwe egeltje popt weer op in mijn gedachten (al is het nooit echt helemaal weg geweest).
Openslaande autoportieren zijn dagelijkse kost.  Terwijl je de deur ijlings vermijdt, ligt de volgende hindernis al op de loer.
Op het fietspad zelf is versplinterd glas geen sinecure, wat mij doet afvragen waar dat glas dagelijks vandaan komt.  Het valt me overigens op dat veel glasbollen net naast het fietspad een plaats kregen. Hoogst waarschijnlijk nog zo een gemene streek van voorgenoemde producenten.
Mijn eerste lekgereden band ligt al even in het verleden.  

Ben je net slalommend langs de glasscherven gesukkeld, waarbij je tijdens het onverwachte uitwijken extreem veel geluk moet hebben niet uit je sokken gereden te worden door zo een supersnelle e-bike, blinken er metalen frisdrankblikjes met een uiterst scherpe rand.
Dan mag je nog blij zijn dat je ze niet tegen je hoofd gekregen hebt, terwijl ze uit het rijdend voertuig werden gekatapulteerd. Dat houdt de spanning erin…

Daarbovenop komen nog de roekeloze of niet wakkere automobilisten, die zomaar afdraaien, meestal zelfs zonder pinken (of blozen) en vooral zonder op of om te kijken.  Mijn telepathische gaven zijn jammer genoeg nog steeds niet ver genoeg ontwikkeld, god weet dat ik alle dagen oefen!  
Om de maand sta ik in de rij voor nieuwe remblokjes.

Bonuspunten

Als kers op de taart, zijn er alle andere weggebruikers.  Automobilisten die hun voertuig parkeren op het fietspad.  Voetgangers die meer zicht hebben op hun smartphone dan op de plaats waar ze zich bevinden.
Komt er plots een bus bij de halte aan, staat het hele fietspad plots vol wachtenden.  Sonic krijgt meestal hoge bonussen bij het raken van een of ander, maar in werkelijkheid ben je enkel zelf de sigaar.
O ja, ik ben me er wel degelijk van bewust dat ik om de smaakpapillen van jullie leesappetijt niet te overprikkelen, een deel van de specerijenlijst achterwege laat.

Game over

Kortom, neem toch wat vaker de fiets naar het werk, wat beweging doet deugd en de auto thuis laten is goed voor het milieu.  Propaganda vliegt je om de oren.
Onbetwistbaar is onze aarde overbevolkt, maar het fietsende bevolkingsgedeelte zo uitroeien lijkt me de minst logische oplossing.

Sonic, ik zou zo graag NIET in jouw rode schoentjes willen staan!