Enkele bedenkingen bij de maand mei: Coronawoorden poppen op, online bezigheden swingen de pan uit, eenzaamheid en miserie troef?
Zo leeg als mijn keukenkalender in april was, zo volgeschreven toont zich de maand mei. Toch te beginnen halverwege. Niet omdat het sociale leven plots op gang (mocht) komen, al was ik ontzettend blij mijn mama’s tot mijn bubble te mogen verwelkomen zij het dan op respectabele afstand, maar wel omdat de online gratis cursussen plots als paddenstoelen uit de grond schoten.
Coronawoorden
De maand mei is een maand waarin we ook nu weer nieuwe Coronawoorden verwelkomen. De situatie is eigenlijk te gek voor eender welke woorden. De beslissingen die de regering neemt nog krankzinniger. Het al-dan-niet-een-mondmasker-debat loopt de spuigaten uit.
De logica loopt verloren. Maar ik besloot er niet van wakker te liggen al krabt de eenzaamheid zich stilaan toch een weg door mijn huid.
Zelf had ik nooit vermoed dat ik ooit een gat in de lucht zou springen van een bezoekje aan de supermarkt. Boodschappen doen stond altijd op mijn lijstje van minst-geliefde-bezigheden Toch betrapte ik me tijdens mijn ALDI-bezoek op een constante glimlach. Hoe alles toch zo plots kan veranderen?!….
Want daar werden we weer eens met onze neus op de feiten gedrukt: niks is ooit zeker. Het leven is een aaneenschakeling van veranderingen en jezelf aanpassen.
Macht en waanzin
Ook vind ik het waanzin dat één enkele man, Elon Musk, zoveel macht kan bezitten om zelfs nu ook al onze ruimte te mogen bezoedelen met een kudde satellieten. Het beeld van die satelliettrein (nog zo een nieuw woord) staat nog op mijn netvlies gegrift.
Moesten we allemaal dat kapitaal hebben, zouden we dan ook zomaar eender wat de ruimte in kunnen schieten? Of wat zijn daar de wetten en regels voor? Is onze ruimte een vrije schietzone, de speelplaats voor machtigen en rijken? Wie houdt daar een oogje in het zeil?
Had dit geld niet nuttiger benut kunnen worden tijdens deze miserie en hongersnood?
Ook dit is maar een topje van een ijsberg.
Prijskaartje
Wat me uiteindelijk nog het minste angst aanjaagt is het virus. Wel alle besluiten die de regeringen zomaar eenzijdig konden nemen. De macht en invloed dat ze hebben op het leven van ontelbare mensen, die plots hun enige bron van inkomsten zomaar zagen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Of inkomsten die plots enorm beknot werden zodat alsnog veel mensen zwarte sneeuw zagen. Het sociale vangnet in België redt levens. Maar welke prijs gaan we hiervoor moeten betalen?
Het beletten van bezoekers afscheid te kunnen nemen van hun stervende of wegkwijnende geliefden of familieleden. Onmenselijk als je het mij vraagt. Maar wie vraagt me wat? We hebben niks te zeggen….
Online bezigheden
Intussen speelt mijn studiegebied zich ook helemaal online af. De VDAB besloot de meeste cursussen en workshops digitaal en gratis aan te bieden. Ik schreef me dan maar ineens in voor alle onderwerpen die mij interesseren en dat zijn er heel wat! Maar nooit had ik gedacht dat een online klas volgen, zo veel vermoeiender is dan netjes op je stoel zitten luisteren naar een fysiek aanwezige docent. Ook digitale strubbelingen of moedwilligheden moet je zelf zien op te lossen. Niemand die even over je schouder meekijkt. Het gezellig nakeuvelen werd bij deze ook afgeschaft. Ook al zie je in veel workshops dezelfde inschrijvers opnieuw verschijnen, je komt er niet echt mee in contact.
Online shoppen vormt een andere bron van ergernissen. Ergens kan ik me aan de indruk niet onttrekken dat veel bedrijven deze COVID-19 pandemie als excuus gebruiken om hun service en levertermijnen nog meer te laten slabakken. Zelf ben ik nooit een voorstander geweest van het digitale winkelen, maar soms kan je niet anders, en nu dikwijls al helemaal niet meer.
Autoloos leven is trouwens ook enkel mogelijk als deze online economie eraan meewerkt. Niet alles is immers thuisbrengbaar achter op de fiets. Ik spreek van jammere ondervinding. Ze hoeven me geen levering de volgende dag te beloven om mij als klant te winnen, maar wanneer ze iets beloven, zou ik het wel appreciëren als ze zich aan hun woord houden. In veel gevallen echter te veel gevraagd.
Code rood
De maand mei hoort net als april tot de dorste maanden sinds de metingen. Toch kan ik al deze zonnige dagen wel smaken. Het deprimeert nog veel meer in dagen van eenzame (vrijwillige) opsluiting en social distancing de regen in stromen langs je ramen naar beneden te zien glijden. Zo kom je helemaal in de (regen)put terecht.
Ik trok dan mijn laptop maar mee het terras op. Zo kunnen we samen genieten van opkringelende BBQ-geuren, gillende kinderen, keffende honden, gehamer, gezaag en een zacht zuchtje wind.
Het verkeer op de Antwerpse ring herstelde zich alvast in alle glorie. De ongelukken en files zijn weer niet van de poes. Onder de verkeersslachtoffers vandaag ook een hele kudde koeien die de pech hadden vervoerd te worden door een onoplettende chauffeur. Er zijn blijkbaar toch nog constanten in het leven.
