Corona’s mondmaskergedoe

Corona’s mondmaskergedoe maakte aan einde aan even vlug gezellig en leuk boodschappen doen. Vanaf nu word je vergezeld door ongewenst gezelschap: het mondmasker! Ander gezelschap blijft tijdens het shoppen overigens niet toegelaten.  Dat mondmaskers blijkbaar ook de neiging hebben vaak alleen op pad te gaan, blijkt onderweg naar de shop. Ze liggen mondjesmaat verspreid op de weg naar de supermarkt.

Mondmaskerbedekking

Mondmaskerbedekking zorgt al snel voor rare situaties. Zo herkende ik vanochtend de postbode niet toen ze mijn pakje kwam afleveren. Bleek nog net dat ik gelijk had. Ze hebben onze vaste postbode vervangen door een nieuwe vaste! Wat een gedoe… Haar mondmasker herken ik volgende keer zeker meteen!

Onlangs kwam ik zo de buurvrouw tegen onderweg naar de winkel. Als uitzondering op haar vaste regel, niet vergezeld van haar mini-hondje en man.  Uitgedost met mondmasker, waren we elkaar bijna onbeleefd voorbij gelopen. Zelfs zonder groeten. Ogen zonder neus en mond zijn blijkbaar dan toch niet de spiegels van de ziel. Je herkent er alleszins geen mens mee! Zeker niet als ze hun vaste attributen thuis laten.

Ook sarcasme wordt dikwijls misbegrepen. De tegenpartij ziet immers niet de glimlach rond je mondhoeken.

Mondmaskerirritaties

In de supermarkt aangekomen, snak ik voortdurend naar adem. Vandaag niet door de mengelmoes van rare geuren die er hangt. Maar gewoon omdat er niet genoeg zuurstof binnen komt door de mondmaskerporiën.

Ook zat ik constant aan mijn masker te prutsen. Het wilde maar niet de gewenste positie innemen. Zit vrijdag de dertiende er voor iets tussen?  Zo zag ik de schabben van de winkel enkel nog als de horizon boven de Egeïsche Zee. Zeeziekte en heimwee overspoelden me.

Het constante gepruts aan het masker was wel een welkome afwisseling met het gefoefel aan mijn haar. Dat heeft sommige dagen ook al eens de neiging om mijn ogen, oren of mond als doelwit te zien. Dit fenomeen hangt tamelijk af van de shampoo die ik gebruikte en van de windsnelheden.  Maar sinds dat mijn haar een hele ruk gegroeid is, ook omwille van Corona, heb ik daar dan weer minder last van. Het blijft nu netjes achter mijn schouders liggen. Noemen ze dat niet: de bluts met de buil?

Je mondmasker vergeten kan je ook duur komen te staan! Onverrichterzake keer je terug van de winkel. Zonder kom je er niet in! De controle op de hygiëne van de winkelkarren en het verplichte handen wassen voor  het binnengaan is echter weggevallen. Dat kostte immers extra paardenkracht (mankracht is seksistisch) en geld.

Maskerloos leven

Ik snak naar het maskerloos winkelen. Toen betekende de boodschappenuitstap een welkome onderbreking van de eenzame dagelijkse sleur. Toch werden er toen minder mensen ziek dan nu…  De tweede Coronagolf (ik denk weer aan de Egeïsche Zee) met verplichte mondmaskers hakt er erger in dan de eerste.  Toeval?

Gezondheid is immers niet het vermijden van bacteriën.  Het is je lichaam de kracht geven om er tegen in te gaan.  En daarbij is mentale gezondheid minstens even belangrijk als gezonde voeding en beweging. Dan verschieten die “expert” virologen ervan dat het weerstandspercentage van de bevolking niet echt stijgt.  Snappen wie snappen kan.  Diezelfde virologen die overigens tijdens de eerste golf bij hoog en laag beweerden dat een mondmasker voor niets nodig was…

Volgens mij geven de mondmaskers een vals gevoel van veiligheid.  Ik verkoos de afstand die werd gerespecteerd tijdens de eerste golf. Nu is een supermarktbezoek alweer als een ritje in de botsautookes. Proberen ontwijken is de boodschap.  Dat terwijl alle anderen het helemaal op jou gemunt hebben. Vandaag werd ik meermaals aangereden door de winkelkar van dezelfde vrouw die blijkbaar last had van acute blindheid door het mondmasker.  Zeg nu zelf, ik ben toch geen kleintje?  Of misschien kon ze haar opticien niet bereiken.

Alles went?

Nee, niet alles went. Wat wel went, is buiten komen zonder lipgloss. Die raak je toch onmiddellijk kwijt aan het mondmasker.  De lipstickfabrikanten bijten waarschijnlijk hun lippen stuk van frustratie.

Ik droom intussen van mondmaskerloze tijden en laat afgeleid, het elastiekje per ongeluk tegen mijn kaak kletsen om mijn oren de ruimte te geven terug in de plooi te vallen.