Corona houdt de wereld nog steeds in haar macht. Of is het de media die er voor zorgt dat de mensen angstig door het leven gaan en hun sociale leven vaarwel hebben gezegd?
Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat ik moet geloven. Het nieuws wordt gespuid langs alle kanten. Tegenstrijdig en sensatiebelust. Ik volg het al jaren niet meer. Want als het vertrouwen in de regering en de overheid weg is, wat voor nut heeft het dan nog om te luisteren naar wat ze zeggen? Dat is dan meteen ook één van de redenen volgens mij, waarom er nog zoveel mensen de lockdown aan hun laarzen lappen. Anderzijds wie geeft ze ongelijk? Waar is dit virus zo plots vandaan gekomen en waarom zou dit erger of dodelijker zijn dan alle andere virussen of ziektes die de mensheid al geteisterd hebben?
Overpopulatie
Daarbij komt dat onze aardbol langzaam echt overbelast wordt door de steeds stijgende populatie. In plaats van het hebben van kinderen te sponsoren, zouden ze al beter jaren aan geboortebeperking hebben gedaan. Ook wereldwijd. Want plots blijkt het toch niet zo lastig om allemaal samen de handen uit de mouwen te steken.
Misschien is dit wel de natuur’s manier om van een bevolkingsoverschot af te raken?
Ik kan het idee niet van me afschudden. Onze planeet kreunt onder ons bestaan.
De aarde is uitgeput door ons van voedsel te voorzien. We vinden het ons recht om beslag te leggen op de vrijheid van dieren om zo de voedelsproductie op te kunnen voeren. Onze voeding is ontdaan van voedingsstoffen. De grond krijgt geen tijd meer om te recupereren. Mensen worden ouder maar zeker ongezonder. Welvaartsziekten noemen ze dat dan.
Elke persoon die op aarde bestaat, produceert in een leven bergen afval.
Plots worden we wel met onze neus op de feiten gedrukt: we zijn afhankelijk van de hele economie om in onze basisbehoeften te voorzien. Eten, drinken en zonder geld kunnen we blijkbaar ook niet om ons te kunnen bevoorraden met de eerste twee.
Nee, ik ben er niet trots op mens te zijn. Maar ik kan het niet helpen dat ik besta. Dus maak ik er het beste van.
Gemis
Daarom ben ik ook ongerust, samen met de rest van de kudde. Niemand wil immers mensen afgeven die graag gezien worden en gemist zullen worden. Ik wil me dan ook helemaal niet schuldig hoeven voelen over het of ik al dan niet iemand in onwetendheid heb besmet. Braaf blijf ik in mijn kot.
Want hoewel er ergere en misschien dodelijkere vijanden zijn, dit virus sluipt in ons leven rond als een onzichtbare tegenstander.
Zelf ben ik er het nog niet over eens wat ik nu precies het ergste vind.
Ik mis echt wel de sociale contacten, in levende lijve. Gewoon gezellig iets gaan drinken, je verjaardag vieren met een bezoekje aan de ZOO, een middagje shoppen en door de winkels struinen, samen met je familie iets kunnen gaan eten, …
Anderzijds ben ik blij dat onze aarde weer een beetje adempauze krijgt. Het is haar zo gegund! Het verkeer op de Antwerpse ring is fel geminderd. De brandweer bereikt zonder al te veel opstoppingen zijn bestemming als hij met loeiende sirene door de straten raast.
De planeet blijft draaien
Mijn gedachten springen op en neer en komen terecht bij al die mensen die dagelijks de onzichtbare insluiper trotseren door te gaan werken.
Want intussen gaat het leven door. De natuur brengt de lente in zicht door de bomen met zorg te bekleden met een groen fleece dekentje. De planten op mijn balkon die ik nog net heb bemachtigd voor het sluiten van de winkels, stellen hun mooiste kleuren tentoon en vrolijken me op. De zon laat zich af en toe van haar beste kant zien.
Uiteindelijk is het bestaan van de mensheid een knipoog in de geschiedenis van deze planeet. Het stelt me gerust.
Want zoals de Duitsers het zo welbespraakt konden uitbrengen: Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei.
