Daar zit hij dan, de eenzame visser, in de haven van Karpathos. De zomer loopt op zijn allerlaatste benen, enkel de hardnekkigste toeristen houden vastberaden stand. Het eiland blijft op zichzelf aangewezen achter, de rust keert weer. De allerlaatste excursieboot tuft de haven binnen en spuwt de laatste klanten uit. Het seizoen gedaan, de crew uitgeput na maanden alles geven.
Het moment voor de man om zijn geliefde hobby weer op te pakken. Gewapend met zijn visuitrusting en zijn zitje trekt hij naar de havenkant. Zijn gedachten gaan op wandel, terwijl de vissen behoedzaam rond de haak zwemmen.
Vreedzaam
Een vreedzaam tafereel. De tijgerkat met de witte sokjes die zich genesteld heeft aan zijn voeten maakt het plaatje af. Ze eist haar plaats op tussen de benen van de visser. Hij geniet van haar gezelschap en de warme pels.
De laatste toeristen slenteren eindelijk weg, terug naar hun hotel. Als laatste blijf ik achter samen met de crew die de laatste hand legt aan het aanmeren van de boot. De afval wordt verzameld en de deur afgesloten. De winter komt in zicht.
Ik heb nog geen zin om afscheid te nemen van deze ontzettend leuke dag. De zon stelt een prachtig schouwspel tentoon tussen de pieken van de bergtoppen. De lichtstralen dansen op en neer tijdens de avondval.
Ook ben ik benieuwd of de poes zich gelukkig mag prijzen een visje mee te pikken.
Daar trekt plots de lijn met een ruk zich strak. Ja, het is zover. De buit is echter niet bijzonder uitgesproken en de visser laat grootmoedig de spartelende vangst voor de begerige snorharen vallen.
Het buikje wordt gevuld.
Dit is het startschot voor verder succes. Opnieuw beweegt het dobbertje zich met trekkerige bewegingen in het zoute water.
Kaper op de kust
Maar er is een kaper op de kust.
De zwarte kat die het tafereel van op afstand gade sloeg, wil ook zijn geluk beproeven. Langzaamaan sluipt hij naderbij. Niet zozeer behoedzaam voor de vreedzame visser, als wel voor de kleine tijger die vastberaden aan zijn voeten ligt. Zij heeft haar koninkrijk al eerder opgeëist. Zoals het er uit ziet, is ze de visser niet totaal onbekend.
Het volgende kleine visje wordt wreed weggerukt uit het paradijselijke blauw. Het haakje verwijderd, komt het plots terecht voor de pootjes van de zwarte panter.
Hij mag meedelen in het festijn, al is het niet naar de volle zin van de tijgerkat.
Klauwtjes komen tevoorschijn, het geblaas is niet van de poes.
De visser legt rustig zijn visgerei even opzij en bedaart de gemoederen. Het tijgertje wordt weer aan de voeten neergelegd. De zwarte die intussen zijn buikje vulde, neemt terug afstand.
De rust keert weer in de nu verlaten haven. Ik groet vriendelijk gedag en besluit me ook richting mijn hotel te begeven.
