op weg naar het strand
Zondag, normaal gezien mijn vaste stranddag. Zo ook gisteren, al was het weer nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Deze zomer op Kos lijkt maar niet te beginnen.
Nadat ik al mijn strandspullen bij elkaar had geraapt, ging ik op weg met de fiets. Niet ver van waar ik woon, staat een school met daarnaast een open veldje.
Toen ik op weg naar het centrum daar voorbij fietste, hoorde ik een klaaglijk gehuil. Ergens zat een klein katje te huilen…. Omdat je nooit weet of mama poes in de buurt is, besloot ik voorlopig niets te ondernemen en te wachten tot de terugweg.
Bovendien is die straat één van de voederplaatsen van een rare mevrouw die alle dagen heel Kos over en weer wandelt met een buggy vol katteneten. Dus ging ik ervan uit dat de hongerige beestjes wel gevoederd zouden worden.
TERUG VAN HET STRAND
Toen de onweersdreiging te groot werd aan het strand en ze de tent wilden sluiten, ging ik op weg naar huis. Terug langs dezelfde plek waar ik eerder het zielig huilende katje had gehoord.
En ja, het geween klonk nog steeds. Mijn hart breekt dan telkens een beetje. Ik weet niet hoe andere mensen zoiets gewoon kunnen negeren.
Ik duwde mijn fiets wat verder het grassige pad op en besloot uit te vissen waar het vandaan kwam. Op een grote boom vol fruit na, stond het veld vol hoge grassen en prikkerige bloemen.
Uiteindelijk ontdekte ik 3 superschattige kittens in het midden van de fruitboom. Een pietluttig doch enorm dapper tijgertje en 2 ros met witte plukjes die niet van elkaars zijden weken. Het tijgertje was de oorsprong van het jammerlijke gehuil en stopte niet.
Ik ging er aanvankelijk van uit dat ze daar vast zaten en zelf niet meer naar beneden durfden. In de verste omtrek geen mama kat te zien.
Iemand had al een potje rijstpap onder de boom neergezet en er lag een hoopje droogvoer. Zeker het werk van deze kattenverzorgster van Kos.
DE REDDINGSACTIE
Hoewel ik zelf niet al te best meer op mijn linkerbeen sta, probeerde ik het tijgertje uit de boom te plukken. Maar telkens ik bijna bij de kitten raakte, kroop het weer weg naar de andere kant van de boom. Intussen regende het fruit… bij elke beweging van de boom vielen de rijpe vruchten naar beneden.
De 2 rosse kittens bewogen geen vin en verlieten hun schuilplaats onder geen beding.
Door het voortdurende geblaf van de hond van de buren ernaast, kwam de buurvrouw uiteindelijk poolshoogte nemen.
Je weet hier nooit hoe mensen op zulke reddingsacties reageren. Sommigen zijn echt heel dierlievend, anderen het totale tegendeel.
Deze dame behoorde gelukkig tot de eerste categorie. Ze kwam al snel terug met een ladder en hielp me een stuk hoger te komen. Toch wilde het beestje duidelijk niet gered worden.
Ze had al eerder horen huilen, maar wist niet vanwaar het kwam en zij kende helemaal niets van katten. Haar hond moest er niets van hebben, vertelde ze.
Uiteindelijk kon ik de kleine schreeuwlelijk pakken en met veel moeite de hakige nageltjes uit de boom trekken. Die prikkende nagels vonden al snel vat in mijn armen.
Toen ik het bibberende beestje op de grond neerzetten, klom het onmiddellijk weer de boom in.
Dat was duidelijk: het uit de boom klimmen was niet het probleem.
De lieve behulpzame dame, ging thuis wat melk met water halen om ze toch iets te eten te geven.
ALS DE NOOD HET HOOGST IS…
En toen kwam ook die kattenfluisteraarster van Kos langs. We riepen haar en vroegen of zij misschien wist wat we met de sukkeltjes moesten aanvangen. Ik zou nog wel 1 kat thuis willen verzorgen, maar 3 van die schobbejakken da’s toch net te veel. Bovendien blijf ik nooit tijdens de winters.
Ze vertelde dat heel veel mensen, als ze zo een nestje ontdekken, die katten niet bij hen in de buurt willen hebben. Ze nemen de kleintjes weg van de mama en droppen ze zomaar ergens in een veld, ver van hun huis. Dat was waarschijnlijk niet zo lang geleden gebeurd want de beestjes zagen er best goed verzorgd uit.
Ze had gelukkig conserven bij en die legden we op de afgeknotte stronk van de boom. Het tijgertje liet niet lang op zich wachten en trilde van genot. Na veel capriolen en mislukte pogingen daalde uiteindelijk ook nog één van de rosse peutertjes uit de boom naar beneden om te eten. Het derde bleef buiten bereik, in het midden van de boom liggen doezelen.
Ze vertelde dat het nooit een goed idee is om melk buiten te zetten, zeker niet deze periode. De slangen lusten heel graag melk en ze zouden met plezier wel een klein kitten willen vangen als snack.
Gerustgesteld en na nog een lang gesprek met deze behulpzame buurvrouw, fietste ik terug naar huis, snakkend naar een douche.
Vond je dit een leuk verhaal? Deel het dan gerust op sociale media:
