Inspiratie, waar komt het vandaan en hoe snel raak je het weer kwijt? Het is een vraag die me al geruime tijd bezig houdt en een bron van ergernis. Er zijn dagen dat mijn hoofd gonst van de ideeën en onderwerpen om over te schrijven.
Andere dagen lijkt mijn brein wel een zwart gat dat alles bruikbaars onverklaarbaar en zonder sporen na te laten opslokt.
Zoveel onderwerpen om over te communiceren, maar wat lonkt genoeg om mensen om verder te laten lezen?
Waarom krijgt de post die ik persoonlijk het minst geslaagd vind, toch de meeste aandacht?
Wat houdt mensen bezig om iets te verslinden en een ander artikel links te laten liggen?
Het is waarschijnlijk een vraag die vele schrijvers grijs haar oplevert.
De inspiratiemuze
Mijn muze is heel vluchtig. Ze lijkt op een elfje dat af en toe op mijn schouder komt zitten en me de leukste dingen influistert.
Andere momenten blinkt ze door afwezigheid en kan ik ze zelfs met de zoetste honing niet lokken.
Misschien pakt ze af en toe haar koffers en maakt ze een citytrip? Ik kan ze geen ongelijk geven. Of gaat ze op bezoek op iemand anders’ schouder? Soms heb ik haar al als vermist willen opgeven…
Ik maak ook niet voor niets de vergelijking met een elfje. Ze lijkt meestal enkel te bestaan in sprookjes en in realiteit blinkt ze door afwezigheid.
Opvallend
is dat de muze gewoonlijk voorbij fladdert op momenten dat je het
minste verwacht en er totaal niet op bedacht bent.
Gedachtenloos
Tijdens het tandenpoetsen om zomaar iets te noemen, wanneer je zeker in de onmogelijkheid bent om vlug even iets te noteren. De hele dag tanden poetsen lijkt me ook geen optie. Mijn tandarts zal dat in alle zekerheid alleen maar beamen. Mijn email moet nog even mee.
Net voor je ogen dichtvallen en je in dromenland verzeilt raakt. Hetzelfde scenario speelt zich ook hier af.
Wanneer je je verstand even op nul zet en het zich laat vullen met onbeduidende gedachtenkronkels.
Hoe vaak je ook je best doet dit elfje te vangen, het is net als een vlieg proberen neermeppen zonder vliegenvanger. Je bent nooit vlug genoeg. Of je neemt het waar in je ooghoek en tegen de tijd dat je je vliegensvlug omdraait, is ze alweer elders en onbespeurbaar.
Creativiteit
Onlangs las ik een boek waar ze wetenschappelijk hadden bewezen dat als je het actieve gedeelte van je brein kan uitschakelen door elektrische schokken, je creativiteit opflakkert als een bosbrand. Blijkbaar raken we de creativiteit die we als kind allemaal bezitten, tijdens ons volwassen worden bijna volledig kwijt. Dit komt niet als een verrassing toch? Einstein was immers niet de enige die fantasie belangrijker vond dan puur weten.
Ook Toon Hermans was hier heel duidelijk over: “Het studeren heeft ‘m levenslang gespeten, hij zei: ik ben de klos van ‘t domme weten!”.
Hoe zalig moet het zijn als je zoals Mozart de ene geweldige symfonie na de andere uit je mouw kan schudden? Of Beethoven die zelfs toen hij doof werd nog adembenemende muziek componeerde, of net omdat hij doof werd? Ik voel me te nederig en onbekwaam om me te vergelijken met zulke meesters in hun vak. Misschien heb ik het verkeerde genre gekozen?
Toch ben ik er zeker van dat ook schrijvers gevoelens kunnen losmaken bij hun lezers. Het is mij meer dan eens overkomen dat ik volledig overweldigd werd door bepaalde boeken. Want wat maakt de ene schrijver een virtuoos en de andere om weg te smijten bij het oud papier?
Als je van iets houdt, laat het vrij
Eén ding heb ik nu wel geleerd, laat het los en het komt vanzelf op je af gefladderd, zoals altijd, net wanneer je het het minste verwacht en het meeste nodig hebt! Bovendien: zoals voor alles geldt: oefening baart kunst.
Maar de echte genieën worden volgens mij zo geboren, met een hardnekkig elfje op hun schouder!
