Ouder worden brengt allerlei kwaaltjes en ongemakken met zich mee, dat weet iedereen. Je wordt regelmatig met je neus op de feiten gedrukt. Toch blijf je mentaal ergens op een bepaalde leeftijd steken.
Om je dan plots te laten overvallen door het gevoel dat je het beste wel achter de rug hebt, wanneer je in de supermarkt de petieterige lettertjes op het ingrediëntenetiket niet meer kan ontcijferen. Wanneer je de verpakking niet meer tegen je neus kan drukken en je arm niet lang genoeg meer blijkt te zijn.
Ik besef goed dat ik heel veel geluk heb gehad tot op heden nog geen bril nodig te hebben. Sommigen groeien van kinds af aan op met een hulpmiddel op hun neus of ogen. Eigenlijk mag ik me nog steeds gelukkig prijzen want lezen lukt prima, de kleine letters op mijn smartphone vormen ook geen barrière. Maar wat ik dan echt wil en moet lezen, vormt een obstakel.
Moedwil?
Vele van die labels zijn daarbovenop dan ook nog extreem slecht gedrukt, zodat er een soort schaduw ontstaat. Ook verdenk ik de fabrikanten ervan een zo klein mogelijke pitch te gebruiken en kleuren die zo weinig mogelijk contrasteren. Zo dat klanten zich toch laten overhalen om bepaalde producten te kopen, hoeveel rotzooi er ook in zit.
Meestal is dat ook niet echt een probleem. Wat chemische rommel kan ons lijf nog wel verwerken. Maar als je zoals ik niet tegen gluten kunt, wordt het al snel een grote shithoop! Soms letterlijk wel te verstaan.
De TL-verlichting in de meeste winkels, doet nog een flinke duit bij in het zakje. Ook in de meeste kantoren hangt dezelfde soort lampen. Een echte ellende.
Dan voel je je verplicht je smartphone uit je zak op te diepen om het ding als vergrootglas te gebruiken. Geen wonder dat het smartphonegebruik overal toegenomen is. Het komt te pas en te onpas van pas!
Intussen weet ik zo wel ongeveer welke producten ik zonder bijkomende productie van grijze haren kan aanschaffen. Dat is dan ook één van de hoofdredenen om alles zo goed als zelf te prepareren. De gezondste producten hebben namelijk geen etiketten.
Gedaan met snel een lasagne in de oven na een drukke dag. Vaarwel aan die lekkere, verlokkende pizza’s in het diepvriesvak. Het zakje sandwiches dat ik vroeger altijd in mijn mandje legde, snel ik nu in allerijl voorbij.
De eeuwige strijd met de ingrediëntenlabels
Het blijft een beetje een strijd. Glutenvrije producten zijn nu eenmaal nog steeds niet half zo lekker of sappig als hun tegenhangers.
Ook ga ik (nog) niet dood van een beetje gluten. Maar er zijn er anderen.
Hoewel het door veel mensen nog steeds beschouwd wordt als een modeverschijnsel, kan ik je verzekeren dat het allesbehalve dat is. Ik ga je de details besparen maar je lichaam laat wel degelijk weten wanneer iets slecht voor je is of niet. Het is enkel een kwestie van te willen luisteren. Dit best voor je gehoor ook achteruit begint te benen. https://www.doyoureadme.eu/gluten-de-alom-aanwezige-schobbejakken/
Dus beste fabrikanten, waarom stoppen jullie in de domste dingen gluten? Van de sojasaus, tot de gehaktballetjes, dingen waarvan je het niet verwacht, bijna overal zit tarwe in.
En als jullie dan toch blijven volharden in het kwade, maak dan toch je etiketten duidelijker. Zo voel ik me geen oudje en loop ik nog liever alles voorbij dan dat ik moeite ga doen om het etiket te ontcijferen.
