De wekker schrikt me wakker uit een diepe slaap. Ik frommel mijn ogen open, de dag begint, ook al is het buiten nog donker en is de zin ver zoek. Mijn smartphone is er intussen ook weer helemaal klaar voor na een verkwikkend nachtje opladen.
De Wifi gaat aan en het gepling start. Een ochtend als dertien in een dozijn.
Al snel vult de geur van koffie de ruimte en mijn neusholtes. Ik ga erbij zitten met als gezelschap de laptop en de telefoon. Je kan er dan wel mee bellen, maar over het algemeen doe ik er alles behalve dat nog mee.
Het lijkt wel of mijn computer vandaag ook last heeft om te ontwaken. Maar daar dringen al snel de sociale media berichten binnen.
Mijn eerste dagtaak: beantwoorden en checken van nieuws.
Groot is mijn verbazing wanneer het instagramikoontje me erop wijst dat ik twee berichten ontvangen heb. Instagram betekent voor mij de fotogalerij. Ik hou van foto’s, zowel het bekijken als het produceren ervan.
Twee vreemde onbekenden vonden het nodig me zomaar een bericht te typen. Uiteenlopende gevoelens overvallen me: het gaat van wrevel, tot verwondering, terug naar irritatie en ook heel veel nieuwsgierigheid.
Sinds kort blijkt de app dan ook als jachtgebied te functioneren. Ik blijf er nochtans ver van, wie wil er wel geraakt worden door een verdwaalde kogel?
Beleefd en vriendelijk antwoorden kost geen moeite, mijn nieuwsgierigheid wint het van de wrevel. Al gauw begint er een gesprek. Het klavier geeft mee onder mijn vingers.
Tot ik besef dat mijn koffie al even op is en de tijd vooruit vliegt. Momenteel ben ik thuis maar dat wil allerminst zeggen dat ik me verveel. Verschillende cursussen liggen om mijn aandacht te schreeuwen. Ik maak dus korte metten met de begonnen conversaties.
Het geluid gaat af, het constante gepling laat me denken aan het kerstgejingel. Totaal overbodig en zenuwslopend. Jingle all the way…
Ook voor deze online cursus volgt de laptop me slaafs. Ik probeer me te concentreren op de taal van de websites, HTML en CSS.
Buiten houdt het geluid van een bladblazer me uit mijn concentratie. Een artikel op Facebook bedelde om de dode bladeren te laten liggen ter bescherming van onze egeltjes die met uitroeiing bedreigd zijn. Ik begeef me even op het balkon en zie de bladeren die opgejaagd worden door de duwende wind allemaal van het grasveld verdwijnen. Mijn hart bloedt om de dieren die ook deze winter weer geen beschutting zullen vinden in onze voortuin.
Met veel moeite probeer ik mijn concentratie weer op te pikken. De zon schijnt volop binnen, wat zou ik toch veel liever even buiten vertoeven. Ik voel de kraaienpootjes rond mijn ogen zich verdiepen, het scherm wordt omgeven door een zonnig aureool. Te mooi om deze warmtebron toegang tot mijn living te ontzeggen. Ik mijmer nog na over een extra potje anti-rimpel crème.
Even kom ik weer in de verleiding om online te gaan shoppen. Terwijl ik me in de cursus probeer te verdiepen, doet Facebook zijn uiterste best me attent te maken op allerlei interessante evenementen waarvoor gemeenschappelijke kennissen zich ook als geïnteresseerd hebben opgegeven.
De afbeeldingen van de modderstromen en de hevige regenval in Griekenland staan ook op mijn netvlies gegrift dankzij Facebook. Hoe meer de aarde opwarmt, hoe heviger de regenval en de rukwinden. De straten veranderen in rivieren, huizen in zwembaden. Ik waan me hierboven op het vijftiende nog even veilig voor al dit natuurgeweld.
Terug naar de saaie HTML-taal. De uren vliegen voorbij. Af en toe neem ik een korte pauze om nog maar eens de sociale media te checken. Mijn moeder en zus contacteren me via Whatsapp, mijn vrienden zowel ver als dichtbij lijken Facebook te verkiezen.
Onbekenden misbruiken Instagram. Viber en Skype werden verbannen uit de modieuze gratie.
Ook al ben ik de hele dag thuis, ik voel me ver van asociaal. Ik heb meer contact met de buitenwereld dan toen ik netjes op mijn bureaustoel gespijkerd zat.
Mijn oog valt op het minuscule klokje in de rechteronderhoek van dit scherm. Waar is de tijd naartoe geraasd? Snel trek ik me terug in de keuken om gezonde kost te bereiden. Sandra Bekkari kan trots op me zijn. De cursus lonkt in de verte.
Haastig prop ik mijn onmisbare laptop in mijn tas, de jas en sjaal proberen me warm te houden op deze koude bibberavond. De zon alweer een tijd met veel glorie achter de horizon verdwenen.
De tram opent zijn deuren en slokt me op. Binnen is het een smeltkroes van culturen en nationaliteiten. Verveling is ook hier weer geen optie. Tijd om nog snel wat te communiceren via Facebook. De werkelijkheid rondom houdt mijn aandacht vast. Het signaal verdwijnt in de spelonken van de ondergrondse.
Ook dit keer spuwt de metro me uit op de Groenplaats, veel te vroeg voor de cursus. De mensenmassa jaagt me op bovengronds. Met mijn smartphone nog in de hand, bewonder ik onze kathedraal. De camera maakt overuren. Instagram is onverzadigbaar. Het geheugen onbegrensd uitbreidbaar, in tegenstelling tot het mijne. De kerstverlichting begint op te duiken in het straatbeeld. Veel te snel maar toch charmant. Mijn vingers verkleumen door de prikkende kou. Deze foto is bewogen, net als het leven.
(Sociale) media
Het consciencepleintje betovert. De verlichte kerk trekt aan me als een mot. Plots hoor ik voor me een bekende taal. Drie Griekse toeristen zijn op zoek naar een leuke bar. Mijn Griekse vriendin in mijn jaszak, wil weten hoe het met me gaat vandaag. De stad lijkt uitgestorven. Toch ben je nooit echt alleen. De bar heeft geen gegadigden, de oranje verlichting schijnt enkel op onbemande barkrukken en glimmende glazen.
Mijn gezelschap heb ik in de hand. Ieder op zijn eigen plek, alleen en toch samen.
ViaVia duikt voor me op, ik duik naar binnen. Daar word ik warm onthaald, het doet echt deugd, mijn hart ontdooit. Medecursisten bestellen ook een drankje aan de bar en ik voel me dankbaar om het menselijke contact. Daar kan geen sociale media tegenop.
ja hoor!!! een echte buitenshuis kursus of een gezellig clubje ( poezie) doet wonderen op sociaal gebied. Gewoon gelijkgestemde zieltjes,, die vragen en antwoorden met hun eigen stem en intonatie. Een sms heeft dat niet. En soms is de juiste interpretatie een beetje moeilijk…. met alle gevolgen vandien….
Levensecht sociaal contact kan nooit vervangen worden door sociale media. Gelukkig maar!
Toch is sociale media niet meer weg te denken. Het hoort er helemaal bij. Tegenwoordig zelfs met spraakberichtjes! 😉
Wederom goed geschreven , en zeker met t laatste eens … er gaat niets boven menselijk contact 👍🏼
Hey Yvonne, dank je wel! 🙂 Je vraagt je toch steeds af of wat je schrijft wel de moeite is om te lezen….
En ja, menselijk contact is niet vervangbaar door sociale media, zeker weten!