Meestal is zaterdag de dag die ik ten alle koste probeer te vermijden om te gaan shoppen. Mijn boek hield me in zijn ban tot het allerlaatste einde maar plots moest ik eruit. Ik was niet meer in bedwang te houden.
Het was al late namiddag dus in plaats van in de schemering mijn benen te gaan breken in het Fortje besloot ik richting winkelstraat te stappen.
De filehel kuierde ik gestaag voorbij. De Kwantum lokte me met mijn koude neus binnen. Decoratie-items vallen altijd bij me in de smaak en mensen bestuderen evenzeer. De lokkertjes aan de inkom deden hun ding.
De engte tussen de schabben is precies dat en zo blokkeer ik de weg voor de andere klanten die tegenrichting lopen.
Een blonde dame komt mijn kant uit maar in plaats van zich te excuseren, loopt ze plotseling liever dezelfde weg terug. Mensen worden angstig anderen aan te spreken. Zijn ze bang afgesnauwd te worden?
Wat verder zit een ouder stel aan een brede houten tafel met allerlei verschillende stoelen. Ze zitten tegenover elkaar, kijken elkaar lachend aan. Ze voelen zich duidelijk niet op hun gemak zo tentoongesteld.
De sleur zit nog niet in deze relatie. Willen ze verandering? Voldoen de oude stoelen niet meer aan hun wensen? Stoelen die waarschijnlijk al vele gebeurtenissen mochten meebeleven. Die misschien de gewichtsschommelingen door de jaren heen beter konden meten dan de weegschaal.
Een ander koppel, ik geef ze ongeveer mijn leeftijd, kom ik geregeld terug tegen. Ze zijn blijkbaar op zoek naar een brooddoos, je weet wel, zo een ouderwetse afsluitbare kist waar het brood in bewaard werd.
Kistjes en dozen worden geopend en weer dicht gemept. De vrouw was duidelijk de baas uithuis. Haar mening werd vol overtuiging verkondigd. De man stond erbij en keek ernaar. (Het liedje over die 2 beren begint zich automatisch af te spelen in mijn hoofd.)
De hele winkel door zat ik ze op de hielen of ging ik ze even voor. Regelmatig blokkeerde ze de hele uitgestalde collectie.
Niet dat het me stoorde. Ik ging gewoon even een frisse kijk halen en had geen missie te vervullen.
Haar man zijn geduld was bewonderenswaardig.
Uiteindelijk bereikten we ook weer ongeveer gelijktijdig de uitgang. Ook daar was ze me net een stapje voor bij de prullaria en de kaarsen. Elk doosje onderging hetzelfde lot. Het werd geopend, er werd gesnoven en niet goed bevonden.
Haar partner stond duidelijk inwendig zuchtend op 2 passen van de buitendeur om één of andere onbekende reden het plafond te bestuderen.
Opeens werd het ook haar teveel. Ze draaide zich om, excuseerde zich voor het niet-hebben-van-haar-dag, alsof ik de aanleiding was, en verdween haast in een spurtje naar buiten.
Daar aanbeland, realiseerde ze zich plotseling dat ze haar man onderweg was voorbij geraasd dus moest ze alsnog op haar passen terugkeren om hem tot de orde te roepen. Hij bevond zich in andere sferen.
Mijn inwendige lach verscheen alsnog als een glimlach. Plezier is nergens te koop en toch overal beschikbaar en betaalbaar!
