IKARIA

Kennismaking met Ikaria

Uiteindelijk besloot ik naar Ikaria te varen.  Van dit eiland had ik al zoveel verhalen gehoord, de mensen zouden er nog ouder worden dan gemiddeld in Griekenland, stress bestaat er niet en de rode wijn is geweldig en leeft!  Dit laatste had ik al mogen ondervinden omdat een Ikariotische vriend van me die toen op Kos werkte, na een trip naar huis voor een huwelijk, een paar flessen had meegebracht om ons te laten meegenieten.
Ook zijn de eigenaars van mijn “steki” (op zijn Vlaams : stamkroeg) op Kos oorspronkelijk van ginder.  
Door mijn ongeluk bemoeilijkte mijn enkel mijn leven en stabiliteit nog zwaar en besloot ik in 2018 nog niet terug op Kos te werken.  Tijd voor ECHTE vakantie dus.
Het seizoen op Kos is uitgestrekt voor zo een piepklein Grieks eiland en ervoor en -na voeren al veel bootverbindingen niet meer zo ver.
Nu lachte het geluk me toe!  Na een paar uurtjes varen op de Catamaran die de eilanden verbindt, werd ik onderweg al gebeld door een mij onbekend Grieks nummer.  Vasilis de hoteleigenaar, waar ik geboekt had, stelde voor me van de haven te komen ophalen.  Wat lief, want mijn valies woog best wel lood.

No stress

Ondanks de “no stress” mentaliteit, bespeurde ik alvast de rode Peugeot bij de haven van Agios Kirikos.
Na een korte slingerrit, bereikten we het kleine dorpje Therma.  Ook hier bevindt zich net als op Kos een warmwaterbron.
Dit kleine dorpje trok vroeger heel wat Grieken die deze natuurlijke spa voorgeschreven kregen door IKA (Griekse mutualiteit).
In het begin van het seizoen straalde de rust me tegemoet.  Heel veel was nog gesloten en na mijn valies in een door mij uitgekozen kamer te hebben gedropt, drentelde ik naar buiten gedreven door grote honger.

Veel keuze was er nog niet en ik besloot me daar te zetten waar ook de Grieken blijkbaar allemaal bij elkaar kwamen op zondag.
Er zat nog een koppel Nederlandse toeristen naast me dus dat gaf me hoop om ook iets te eten te kunnen bestellen.
Bediening was er nochtans niet te bespeuren.  Zeker is het, hier moest je uitzonderlijk veel geduld hebben.  Ik stond bijna op het punt elders mijn geluk te beproeven , tot er uiteindelijk toch iemand naar mijn tafeltje stapte.
Gelukkig had ik al zulke vertelsels over Ikaria gehoord uit goede bron en beschouwde ik het gewoon als een beproeving van mijn geduld.
Ik at en voelde me weer een beter mens!  De rode wijn was zalig, en toen ik nog gezelschap kreeg van een nabij tafeltje, hebben we de voorraad rode wijn soldaat gemaakt.
Ik heb geslapen als een roosje! 🙂

Ikaria – wandeling van Therma naar Agios Kirikos

Het ontbijt was zalig, het hotel had nauwelijks al gasten, enkel een Australische jongen met Griekse roots die naar Griekenland gekomen was om eindelijk de taal van zijn moeder te studeren en ik. Dit alles met zicht op de zee.
Aangezien gluten me slecht vallen, bleef het bij koffie en yoghurt met zalige Ikariotische honing.  Maria deed haar uiterste best het ons naar de zin te maken.
Op de booking-site stond omschreven dat het hotel op 10 minuten wandelen van de stad lag.  Die 10 minuten bevatten waarschijnlijk niet alle momenten dat ik ben blijven staan om het uitzicht te bewonderen en foto’s te maken.
Ook ben ik niet meer zo goed te been en dat was echt te voelen!  Op Ikaria moet je een ware berggeit zijn.  Het werd me al duidelijk bij aankomst, het eiland is ontzettend bergachtig.
Sommige stukjes waren zo steil dat ik vreesde terug achterom te vallen.  Mijn enkel wil namelijk niet meer in de juiste hoeken of hellingsgraad meebuigen.
Uiteindelijk bereikte ik de stad via een zo goed als ongebruikte weg langs het water.  Met opzet zeg ik niet strand, want stranden waren er onderweg niet te zien, enkel steile kliffen die de zee doorsneden.

Na een hapje en een drankje aan de haven, ging ik op zoek naar een huurauto.  2 kleine kantoortjes vond ik die allebei net geen “automaat” meer ter beschikking hadden.
Tegen de late namiddag hernam ik de terugwandeling na een ontdekkingstocht door het stadje. Mijn foto-album werd ook nog goed aangedikt. 🙂
Om uit te rusten, placeerde ik me op het strand, wat ik zo goed als voor mezelf alleen had, met een boek.  Mijn avondeten nuttigde ik dit keer in het restaurantje net over mijn hotel, waar de bediening zelfs snel verliep.  Het grappige tafelpapier vrolijkte me zeker op!

Ikaria – op verkenning in Therma

Om mijn voet wat te sparen en om van mijn vakantie te genieten, besloot ik ter plaatse te blijven.
Aangezien Therma niet zo uitgestrekt is, nam mijn wandeling niet veel tijd in beslag.  Het groene, het bergachtige, de bloemen, de natuur, de rust (toen nog), alles deed deugd.
Ook had ik een leuk kafeneio ontdekt dat open was met gebak (jammer genoeg aan mij niet besteed) en heerlijke koffie.  Daar kwam ik in gesprek met de eigenaar, die evenzeer niet kwam bedienen.  Volgens hem mocht iedereen plaats nemen waar men wilt, als men iets wil bestellen, moet men zelf om bediening roepen, anders laten ze je in volle rust zitten.
Toen werd me veel duidelijk! 🙂

Als geboren en getogen Ikarioot, vroeg ik hem of hij niemand kende die nog een automaat auto te huur had.  Hij opperde voor mij op zoek te gaan terwijl ik een paar meter verder rust en mijn boek vond op het strand.
Daar leerde ik een Roemeense dame kennen, die er net als ik op vakantie was en dol was op de warmwaterbron.
Wat later kwam er iemand naar me toe om te melden dat er een auto beschikbaar was, indien ik nog interesse had en of ik om af te spreken terug naar de kafeneio kon komen….

Toen ik mezelf van het strand overeind hief, deed ik dat ook.  De auto was snel geregeld en voor de prijs hoefde ik het niet te laten, 25 euro per dag, dus reserveerde ik voor 3 dagen, vanaf de volgende ochtend.
Gelegen op het strand had ik bemerkt dat er nog een zaak open ging die avond, waar ik mijn avondeten nuttigde.
We spraken over locale specialiteiten (de wijn bleef me te veel bevallen) en ze lieten me de uitzonderlijke honing proeven.  Wat een zaligheid en super donker van kleur.

Ikaria – Fanari, Karavotsamo, Evdilos

Om 10 uur was de afspraak, dus na het ontbijt ging ik helemaal klaar naar de kafeneio om de sleutel en de auto op te pikken.  Ook mijn nieuwe Roemeense kennis zat daar een koffie te nuttigen.
Tot mijn grote verbazing, kwam om stipt 10 uur de dame van het autoverhuurbedrijf opdagen met de auto en de sleutel.
No stress geldt blijkbaar niet voor gemaakte afspraken, die worden netjes nagekomen!

Mijn Roemeense kennis bleek geen rijbewijs te bezitten en ze vroeg of ze morgen misschien een dag met me mee kon rondtoeren.  Wat ik haar natuurlijk bevestigde.
Zelf maak ik nooit een echt programma dus ging ik gewoon mijn neus achterna.
Deze route bracht me richting Faros, de luchthaven (waar ik een heel stuk terug moest rijden want de weg die netjes op de map stond aangegeven, bleek enkel geschikt voor jeepsafari’s), Karavostamo en uiteindelijk Evdilos.  

Bewegwijzering

Wat me direct opviel is de bewegwijzering.  Waar op Kos alles ook netjes in Latijns alfabet mooi aangegeven staat, is dit op Ikaria eerder een zeldzaamheid en je mag blijkbaar al blij zijn als je wegwijzers tegenkomt.  Vooral in de kleine bergdorpjes was dit wel eens lastig.  Ook kwam ik onderweg echt nergens een taverna tegen, zodat ik tegen dat ik bij Evdilos aankwam, verging van de honger.

Nadat ik me neerzette in een dan nog leeg restaurant aan de havenkant, kwamen er nadien nog andere hongerigen zitten en ook hier kwam ik al snel in gesprek.  Grieks spreken helpt echt wel.  🙂
Op tijd hervatte ik de terugweg.  Ik was blij dat ik voor donker terug het hotel bereikte, wegverlichting is daar bijna nergens te bespeuren en Google Maps kan je op veel plaatsen niet verder helpen.

De geur van de honing, dreef me tegemoet de hele weg.  Verkeer leek er niet te zijn en de meeste stukken had ik het eiland voor me alleen.  Veel zaken bleken overal nog gesloten, de stranden zo goed als verlaten.  

Benzinestations zijn zeldzaam

Ook had ik de raad gekregen meteen benzine te vullen, aangezien naftstations eerder zeldzaam zijn op het eiland.  Gelukkig maar, want inderdaad die kom je bijna nergens tegen.  De benzine kost ook een heel pak meer dan op Kos!

Ikaria – Manganitis, Seychellen, Armenistis, Moni Theoktisti

Samen met mijn Roemeens gezelschap besloten we nog een ander deel van Ikaria te ontdekken. Op Ikaria heeft iedereen wel van dit paradijselijke strandje Seychellen gehoord.  Dat wilden we natuurlijk nader onderzoeken. Richting Manganitis begaven we ons, de kleine tunnel op het einde deed ons schrikken.  We bereikten Manganitis zonder ook maar een aanwijzing naar deze Seychellen tegen te komen. Dus parkeerde ik de auto om nog een koffietje te gaan drinken.  
Aan het vriendelijke meisje vroeg ik waar we moesten zoeken.  Blijkbaar lagen deze Seychellen net voor de tunnel, van daaruit gezien en moest je nog een hele afdaling trotseren om dit strandje te bereiken.
We vonden wat we zochten maar de afdaling leek ons beiden te zwaar. Daarom bewonderden we de wondermooie turkooise kleur van het zeewater enkel van bovenaf.  

Daarna bracht de auto ons langs bergdorpjes en slingerwegen naar Armenistis.  Onderweg staken er wel een paar hindernissen de kop op. Vaak reden we in kringetjes  – gebrek aan bewegwijzering en de “grote” weg of hoofdweg bleek niet altijd duidelijk te onderscheiden van de andere padjes.
Ook moesten we een stuk achteruit terug de berg af, toen de weg waar we op reden plots als kiezelpad eindigde.  Weg was de weg.  Toen heb ik echt angstzweet gehad.

Maar uiteindelijk arriveerden we toch bij Armenistis wat wel een gezellig dorpje leek maar waar ook nog veel gesloten was.  Daartegen waren we allebei uitgehongerd en zetten we ons bij een taverna die eten serveerde.  De katten waren extreem opdringerig, waarschijnlijk omdat het het begin van het seizoen was en er nog niet genoeg toeristen waren, bij wie ze konden bedelen.

Na de maaltijd trokken we verder op onderzoek.
Die ochtend had ik bij het ontbijt gezelschap van een koppel dat er 1 nacht verbleef om erna verder door te reizen.  De Griekse man raadde me aan het klooster van Theoktisti te bezoeken.
Dus daar gingen we naar op weg.  Telkens je denkt: we zijn verkeerd, er komt geen einde aan, bereik je je doel!
Wat een indrukwekkend klooster en zo goed onderhouden.  Ook hier bespeurden we niemand anders.  

Mijn voet schreeuwde moord en brand, niks dan trappen en steile verschillen, maar het loonde.  Het kerkje bleek uitgehouwen in de rotsen. De deur was zo mini dat ik helemaal moest bukken om mezelf binnen te wringen. Daar aangekomen kon ik zelfs niet rechtop staan.  De sfeer liet een diepe indruk na.  Wat een moeite moet dit gekost hebben om dit bouwwerk hier te creëren!
Maar waar je op Kos bij alle bezienswaardigheden versnaperingen vindt,
bleven we hier weer op onze honger en dorst zitten.

Dreigende wolken kwamen onze richting uit, de duisternis deed stilaan intrede en we keerden hotelwaarts.  De terugweg nam ook nog een geruime tijd in beslag zodat ik doodop was toen we Therma bereikten.  Mijn gezelschap lag naast me in de passagierszetel te slapen.
Tijdens het avondeten, hadden we gezelschap van een visser, Stavros, die we eerder hadden leren kennen. Hij trakteerde ons op zelfgevangen verse vis.  Omdat mijn pijp echt uit was, en ik de volgende dag niet meer te ver wilde rijden, wees hij me in de richting van Kambos. Daar had hij vrienden met een wijngaard (Kamba).  

Ikaria – Kambos, Fanari, Agios Kirikos

Zo gezegd zo gedaan.  Na nog een lekkere koffie bij de kafeneio, trok ik er weer op uit, dit keer terug alleen.
Stavros, de visser, had me uitgelegd hoe ik bij deze wijngaard moest geraken, ook hier ontbrak weer alle bewegwijzering.  Hij had me precies omschreven waar ik moest afslaan en dankzij hem vond ik het supersmalle zijstraatje.
Toen begon de klim.  Stavros had me ook gemeld dat de wijngaard hoog gelegen was en dat de vergezichten onderweg me zeker zouden bevallen! Gelijk had hij!
Op een gegeven moment begon ik er echter aan te twijfelen of ik wel degelijk de juiste straat was ingedraaid. Want aan de weg kwam geen einde.  Gelukkig kwam ik toch nog mensen tegen die aan het snoeien waren en me bevestigden dat ik goed zat.
Uiteindelijk bereikte ik een poort en het paradijs! 🙂
Hier stond geen Petrus aan de ingang maar lag er wel een leuke “waak”hond die nauwelijks een oog open trok.

Iemand kwam mijn richting uit om me welkom te heten en ging me voor. Blijkbaar was het net middagpauze en ze nodigden me allen uit om mee binnen te komen.  Daar trakteerden ze me op huisgemaakte gerechten en zelfgemaakte tsipouro.  Even voelde ik me wel onwennig maar al snel leek het alsof ik deel van de ploeg uitmaakte.  Ze raadden me aan in september terug te komen rond de druivenpluk. Dat hoop ik ooit nog wel een keer mee te maken!
Erna mocht ik volop foto’s maken wat ik me geen 2 keer liet zeggen.

Terug beneden aan de berg gekomen, met enkel geiten en schapen onderweg, besloot ik terug richting Fanari te rijden. Die weg was het gemakkelijkste berijdbaar en leverde mooie zichten op.
Tot de vermoeidheid toesloeg en ik keerde richting stad.  De goede raad volgend van een locale vriend, ging ik op zoek naar de Kava waar ze zowel wijn, tsipouro en de plaatselijke honing verkochten.  En zoeken was het! Het bleek een piepklein winkeltje te zijn, verborgen achter een berg toeristische souvenirs.  
Na wat uitblazen op een terrasje bij de haven, keerde ik terug naar de kafeneio in Therma waar ik de sleutel en de auto terug bezorgde.

Ikaria: afscheid nemen valt zwaar

De laatste volledige dag op Ikaria brak aan.  Genieten van de rust ging ik zeker doen!  Relaxt ontbijt, ik had dit keer de hele ontbijttafel voor mij alleen.  Blijkbaar diende men geen ontbijt op in hoogzomer. Dat zou niet haalbaar zijn maar dan zou wel de supermarkt in het dorpje geopend zijn. Tot ik vertrok, bleef die gesloten als een oester.

Maria vroeg me of Vasilis, de eigenaar, me de volgende dag niet moest helpen met mijn koffer en een rit naar de haven.  Ik bedankte haar voor de goede zorgen en verzekerde haar dat dat niet nodig was.  Een koffer beneden krijgen is altijd veel gemakkelijker dan naar boven.  Er zou ook een bruiloft zijn, waar een groot deel van Ikaria bij was uitgenodigd. Daardoor kon Maria de volgende dag niet bij het ontbijt aanwezig zijn. Mijn kennis, die in het hotel vlakbij verbleef, en ik zouden samen een taxi delen. Zij wilde graag een dagbezoek brengen aan Patmos met de catamaran die mij terug zou brengen naar Kos.

Nog even een korte visite aan de kafeneio en het strand lokte me.  Daar verbleef ik een groot deel van de dag, af en toe een duik nemend en de innerlijke mens versterkend.  De laatste avond zat er ook weer ontzettend veel volk in het restaurant dat mijn voorkeur genoot en bleef ik ook weer niet lang alleen zitten.
Wat een zalig eiland!
Afscheid nemen van iedereen viel me zwaar.

Vertrek van Ikaria

Na een laatste nacht in het hotel, was er inderdaad geen Maria te bespeuren bij het ontbijt. De taxi verscheen wel keurig op tijd na onze reservatie aan het hotel en toen kwamen we terug bij het beginpunt; de haven van Agios Kirikos.
Er restte ons nog tijd voor een koffie. Toen we erna buiten gingen om naar de kade te slenteren, kwam daar plots in volle vaart een rode Peugeot aangestoven!
Vasilis, de hoteleigenaar, was ongerust dat ik mijn loodzware koffer niet beneden had kunnen krijgen. Ondanks dat ik Maria verwittigd had, dat ik best mijn plan kon trekken, had ze Vasilis toch laten opstaan. Na te weinig slaap na het huwelijksfeest wilde hij checken of ik wel meende wat ik haar had verzekerd.
Wat voelde ik me schuldig al kon ik er weinig aan doen.  Hij had mijn hotelkamer verlaten en leeg teruggevonden en de taxi was hem voor geweest.
De zee was woelig en de catamaran schommelde hevig.  Bij Patmos aangekomen, nam ik afscheid van mijn reisgezel en zette ik de vaart naar Kos verder.

Wil je graag nog meer weten over Ikaria, lees dan ook:
https://www.doyoureadme.eu/ikaria-ontdekken/
Voor meer foto’s van Ikaria, bekijk ook:
https://www.doyoureadme.eu/photo-galleries/